13

Doğum başladı işte..

Yıllardır dinmeyen sancı ve çığlıklar,

Yerini, ciğerleri içinde nefese bıraktı..

Acıtan nefes almak değildi aslında,

Acıtan,

Yaşamak ve bunu bilmekti.

Doğmaktı...

Yıllardır gebe ana sonunda kustu içinde ne var ne yok..

Kustu beni, o yapışkan zarla

Ben ise çırılçıplak, kanlar içinde

Göğsümü yakan gerçekle cebelleşir halde buldum kendimi.

Ya şimdi?

Islak toprağa dönmek için tekrar,

Tekrar tekrar, daha kaç defa büyümem gerek?

Daha kaç kez doğmam gerek ölmem için?

Ya da daha kaç kez ölmem gerek,

Gebenin beni kusabilmesi için..

Kışın dökülen son yaprak tanesi bensem,

Yeşeren ilk tomurcuk da ben mi olacağım?

Yoksa hikaye midir tüm anlatılanlar,

Daha az incitir sanılsın döngü diye..

Şimdi sadece önüme saçılan yolda iz bırakmak tek seçeneğim,

Yere düşen son solgun tane haber verip de

Doğum yapmak için tekrar hazırlanana kadar ana..

---

Ceren ERTEM