Beklenmedik veda

Göçeli çok olmadı henüz,

Binip gittiğin umutların parmaklarında boğulalı da..

Zehir dolu meyveleri yiyeli...

Son kez dönüp bakma fırsatın olsaydı keşke bana

Ne söylerdin ilk merak ediyorum doğrusu.

Gözlerinde göreceğim ilk ne olurdu..

Korku muydu, dehşet mi?

Yoksa çaresiz koca bir hayal kırıklığı mıydı gözlerinin camına yansıyan?

Endişeleniyorum Fatma..

Eskiyi yitirdim şimdi..

Anılarımın katili oldu biri..

Hiç tanımadığım biri..

Biz de pek konuşmazdık aslında.

Yine de göçtüğün yolların üstünde bıraktığın izler silindi şimdi.

Yalnızca hatırladıklarım kaldı bende.

Hatırlayabildiklerim kadar.

Atının çamurda bıraktığı izin şekli..

Üstüne düşen yaprağın saçında duruşu filan..

Peki söyle,

Kime kızmalıyım seni yola çıkardığı için?

Belki en büyük suçlu senken.

Sorsaydın keşke ona,

Gerçekten tek çare yok oluş muydu diye..

Ya da belki orda sorma fırsatı bulursun.

Yani keşke bulsan.

Sen de defalarca yok etsen yok olurken.

Tenimden kayan yağmur tanesi gibi,

Daha dün avcumdaydın oysaki..

Ama onca tane arasında fark edemedim, affet.

Hangi sevgiydi götüren peki seni?

Yapacakların mıydı, yaptıkların mı?

Belki de sadece arzuladıkların.

Yok eden hangi şehvetti?

Kaç kez çığlık attın o zihnin içinde?

Kaç defa yardım diledin tanrıdan?

Belki de her şeyden habersizdin.

Çıktığını sandığın yol eve giderken...

---

Ceren Ertem..