Kiraz çiçeği

Öyle zarifti bilekleri inceden

Giyerdi etek elbise

Şapkaları vardı bir de irili ufaklı

Kimi taşlı kimi tüylü

Kimi griden hallice

Severdi nezaketi

Sevmeyi, sevilmeyi

Okşanmayı, öpülmeyi

Sıkılınca kızardı

Çatardı öfkeli kaşlarını

Hızla üflediği nefesle.

Nahifti kibar ruhu

Severdi kokuları parfümleri

Hassas bedenini süslercesine

Vardı birkaç hayali

Kimi büyük küçük

Kimi kendince

Severdi kahkahaları atmayı

Ama dökülürdü yaşları

Yumuşak çehresinden süzülürcesine

İnce zarif elleri yorgundu

Sevmezdi aynalarda bulduğunu

Yine de hep gülümserdi

Güzelleşircesine

Etmezdi pek şikayet

Memnun da değildi

Şifalanırdı söylenerek

Öyleydi işte, tarifsiz

Görünce bu kadını

Neşelenirdim ben de

Hassas, kırılgan narin çiçek

Güçlüydü de...

Orada durur hep sandalyesinde

Manzarayı seyrederdi kibarca

Ben de onu,

Sessizce...

Yumuşak, nazik kadın...

Kiraz çiçeği...

Bir bilse kudretini, gücünü

Şaşırırdı kendine

Hayret edercesine...

---

Ceren Ertem