Eylül'de

Yok gibiyim..

Özellikle geceleri.

Ellerim ayaklarım uyuşur havanın neminde..

Beynimde ufak karıncalar..

Yuva yaparlar utanmadan.

Daha da derine,

Daha da ileriye..

Utanırım ..

Çırılçıplak hissederim günün çokça saati.

Aynalarım kırılır bakınca.

Üzülürüm ama gocunmam.

Barıştım çünkü artık karşılaştığımla.

Denizde avuçlarımın içine dolan su ...

Yaşadığımı hissettiğim tek andı mesela..

Bir de ölümden dönmek.

Yaşamak gibi bir şey ...

Sessizi, ıssızı,

Severim.

İnsanların içinde uğultuda kalıp gizlenmeyi de.

Görünmeye aşık olsam dahi,

En sevdiğim gizlenmek..

Gizlenmek..

En güzeli.

Ve o küçük çarpıntı.

Göğsüme dolan..

Ciğerlerimden aşağı süzülen o sıcak çarpıntı.

Kaygılar..

Dinmeyen ateşler..

Ve nicesi..

İnat değil mi!?

Üstüne gitmek..

Gideceğim.

Bile bile..

Salaklık..

Evet.

Gideceğim.

Belki uzaklara

Belki bi kasaba..

Ya da çok iyi bildiğim bir sahnede

Bir rol..

Üşüyorum.

Hava soğuk.

Betimlemiyorum.

Gerçekten soğuk.

İnsan neden tatmin olmaz..

Doymaz..

Aç..

Aç...

Köpek gibi..

Sadece o anı özleyeceğim,

Suyun içinde savrulan saçlarımı.

---

Ceren Ertem