Söyle cadı, bileyim geleceğimi

Yalnızlığın içindeki bu devinim de neyin nesi?

Daha iyisi daha güzeli için gidilen, kat edilen yol, hiç bitmez mi?

Var mıdır peki o merak ettiğimiz dağın ötesi?

Aşıp gidip varamadığımız gök kuşakları..

Gerçekler mi sahi?

Yoksa döngünün bir tezahürü müdür göğe yansıyan?

Peki benim kölem nerede?

Esaretsem, sahibim?

Koca evrende yapayalnız dövünmek nedir,

Gezegenlerin bile dostları varken.

Bana hiç yakışır mıydı eli belinde

Ümitlediğini beklemek?

Sahi, nedir eksiğim?

Hak etmez miyim bu şaşalı, allı yaldızlı, varaklı zımbırtıları?

Matah sandıklarımın avcumdan kayan kum tanelerine dönüşünü,

Değersiz gördüklerimin avcumun sıcağında elmasa dönüşünü izlemekten de

Öğrenemez miyim belki sonrasını?

Nedir benim bahtım, kaderim?

Söyle cadı, korkmadan tükür yüzüme

Salyalarından bileyim geleceğimi,

Kötüyse de iyiyse de ceza değil mi zaten var olmak?

Kavuşamazken arzularına..

Şimdi belki ışık saçan bir tanesin süzülerek uçan

Belki çoktan evime girmiş sessizce,

Yatağımın hatta koynumun içinde büyüyen,

Kendimi akıllı sanırken, aptal yerine koyacak olan,

O sinsi hançersindir belki..

Bak, yine sözlerim sana geldi..

Gecemin buğusunu arttıracak nefesinin bekçisiyim..

Belki de, yolumda bana çarptığın için teşekkür edeceğim..

Sahi yaparım böyle gülünçlükler..

Sen beni aldırmazsın zaten,

Ben kendi kendimi yine eğlerim.

---

Ceren ERTEM