Söğüt

Şefkatle yüzüme dokunurdu salkımları söğütün

İncitmeden

Köklerini saran suyuna da öyle dokunurdu, bana dokunduğu gibi

Uzanırdı korkusuzca

Gezerdi kolları ışıldayan suyun avucunda

Soğuk bir taşın altında oturmuş

Hayranlığımı dökerdim ben de kağıda

Söğütün gölgesi salınırken ayaklarımın altında

Anlatsana, dedim içimden

Kaç ten değdi yaprağına

Kaçını istediğin için sardın

Kaçına dokundun hiç istemeden?

Ya yalnız kaldığında?

Bittiğinde tüm bu tatava

Özlediğin oldu mu hiç aralarında

Yoksa yetti mi sana

Köklerine kadar uyuyan suyun?

Bir gözyaşı süzüldü yanaklarımdan

Söğütün kolları sardı belimi

Sardı beni gövdesine

Sarıldı sıkıca

Sana bir öğüt vereyim çocuğum;

Unutma yalnızsın daima

Sevmelisin suyunu, toprağını

Vurduğunda güneş yapraklarına

Parlayacaksın defalarca

Ay çıkıp geldiğinde

Kalacaksın uyuyan suyunla

Ama her karanlıkta

Bileceksin gündüzün orada olduğunu

O zaman özlediğini değil

Kendini saracaksın sıkıca

Kaygısız kalmak uğruna.

---

Ceren Ertem