Şafakta

Uzun zamandır kazanamadığım bir savaşın içindeyim.

Borozanlar dinmiyor.

Leş kokuları burnumun ucunda…

Hayal ettiğimse tek başına düşünen, serinleyen,

O koca boşlukta tek başına evreni göğüsleyen meşe ağacı.

O ağacın yanında susmak istiyorum.

Tüm bu hırslardan ve bitmek bilmeyen ölümlerden çıkıp,

Biraz olsun, dinlenmek istiyorum.

Bu savaşa beni sürükleyen neydi, kimdi..

Hatırlamıyorum.

Ama karşımda sonu gelmeyen düşman..

Kimi bana benziyor, kimi yabancı, kimi en yakınlarım..

Kimi ise beraber savaştıklarım.

Sessizlikte kulağının derinine fısıldayan bir nefes beliriveriyor.

Her şeyin değişeceğini, savaşın biteceğini söylüyor.

Daha önce defalarca söylediği gibi.

İnanıyorum.

Daha önce defalarca inandığım gibi.

Bu benimle ilgili değil, onunla da değil.

İnanmakla ilgili.

Sana kiraz çiçekleri sunacağım günü bekliyorum.

Gölgende otururken yaşadıklarımı değil,

Yaşayacaklarımı düşünmek istiyorum.

Hatta belki sadece uyumak istiyorum.

Fakat şu anda naralar atan düşmanlarımın üzerine koşuyorum.

Seninle daha sonra buluşacağız.

Şafak sökerken, ardımızda kalanlarla..

---

Ceren Ertem